Grafzerken, -stenen en -monumenten
(→De doden leven voort) |
|||
Regel 1: | Regel 1: | ||
− | [[File:Franeker Martinikerk_grafzerken.jpg|thumb| | + | [[File:Franeker Martinikerk_grafzerken.jpg|thumb|250px|Grafstenen in de Martinikerk in Franeker. Hoewel de Hubers er 5 hebben liggen, staan ze niet op deze foto.]] |
− | [[File:grafkelder delft.jpg|thumb| | + | [[File:grafkelder delft.jpg|thumb|250px|Alleen het Koninklijk Huis mag nog 'bijzetten' in de grafkelder van de Nieuwe Kerk in Delft. Op de foto: belangstelling bij de grafkelder na de bijzetting van prins Hendrik op 11 juli 1934.]] |
− | [[File:Sint_Olofskapel_Amsterdam.jpg|thumb| | + | [[File:Sint_Olofskapel_Amsterdam.jpg|thumb|250px|Reliëf boven de Sint Olofskapel ook 'Oudezijds Kapel' genoemd. Het opschrift ‘Spes Altera Vitae’ betekent ‘Hoop op een beter leven’. Zeedijk, Amsterdam]] |
==== De doden leven voort ==== | ==== De doden leven voort ==== |
Versie van 28 dec 2016 om 23:19
Inhoud |
De doden leven voort
In vele kerken en begraafplaatsen liggen onze voorouders, stille en bevroren getuigen van een andere tijd. Via de inscripties op stenen en plaquettes komen we ook meer te weten over (vaak trieste) gebeurtenissen in hun levens.
Deze pagina probeert wat duiding te geven aan de gewoonte om in kerken te begraven, de symboliek op grafstenen en verloren gegane begrafenisrituelen,
Er zijn veel pagina's waar specifiek zerken, graven en stenen besproken worden van voorouders;
Daarnaast wordt het thema ook aangesneden bij de families:
Het kerkelijk denken
Rond het jaar 1000 verandert het kerkelijk denken; niet meer de verrijzenis van Christus staat centraal, maar zijn lijden en dood. En dat heeft gevolgen voor de doodscultuur. Overledenen die in Friesland en andere lage delen van het land werden begraven in terpen, hoog en droog, worden nu in de kerk begraven. Frits Zandveld schrijft daar over in zijn blog. Enkele citaten:
Doodscultuur
|
Wie het breed heeft laat breed graven in de kerk
Kerken hadden een uitgebreide sociale functie in die tijd. Naast het gebruik voor diensten en sacramentale handelingen, werden ze ook gebruikt als vergaderplaats van de magistratuur, overdekte plaats voor markten, wijkplaats in tijden van oorlog en bij hoog water, aula, ontmoetings- en wandelruimte en ... begraafplaats.
Degenen die het zich konden veroorloven lieten zich begraven in individuele- of familiegraven onder de kerkvloer. Het was een toonbeeld van hun rijkdom en status. Kleine grafstenen wisselden af met dekplaten waar hele families onder werden begraven.
Omdat Nederland bijna geen steengroeven kende met geschikt materiaal, werden kalkstenen platen geimporteerd uit Öland in Zweden, zandsteen uit Duitsland (bijv Bentheim), en diverse soorten blauwe hardsteen uit België. Dat laatste duurt nog voort tot vandaag.
De praktijk had zijn hoogtepunt in de 17e Gouden Eeuw en de de 18e eeuw. In 1829 wordt dit bij wet verboden, waarbij een uitzondering wordt gemaakt voor leden van het Koninklijk Huis.
Rijke Stinkerts
|