Haan de-Swertz
| Over Gien Swertz, dochter van Bob Swertz, die haar mannetje staat als wees van 14 jaar. Hoe ze Max tegenkomt op het ziekenbed met tbc na terugkeer van Duitse deportatie in de oorlog. Over Max, telg uit een oud geslacht, die Eindhoven ontgroeit en internationaal zakenman wordt. Over hun Spaanse avontuur en hoe Max cactussen kweekt, speleoloog wordt en naar Santiago de Compostela loopt. |
Inhoud |
Gien Swertz
Regina Elisabeth (Gien) Swertz is de dochter van Elizabeth Frederika (Bob) Ekker (1901-1944) en Jan Swertz (1897-1941). Ze werd geboren op 1 maart 1930 in Den Haag.
Haar jeugd in Den Haag en de periode rond de oorlog in Nijmegen en Groesbeek wordt op de pagina Leven in het Bezuidenhout beschreven. We pikken de draad weer op na de oorlog (1945) als ze 15 jaar oud is.
Dekkerswald
Na de oorlog is Gien wees en woont met haar zusjes bij het gastgezin Lien en Theo Schaeffer in Nijmegen. Ze rondt de katholieke Middelbare Meisjesschool af in Mariënbosch, dat verbonden is aan een klooster en zich aan de rand van de stad Nijmegen bevindt op de hoek van de Groesbeekseweg en de Sophiaweg grenzend aan Heilig Landstichting.
Katrien en Gien gaan de verpleging in om snel op eigen benen te kunnen staan en onafhankelijk te worden. Het is niet haar eerste keuze, maar studeren zit er niet in gegeven de barre omstandigheden en ze zitten zonder familie. Op die manier kan ze nog een tijd bij Katrien en Liesbeth blijven. Katrien en Gien blijven lang solidair samen, eerst in Dekkerswald en daarna in Den Haag bij het Westeinde ziekenhuis. Zelfs in Eindhoven (Sint Joris ziekenhuis) hebben ze nog samengewerkt.
Op haar 17/18e? gaat ze werken in Dekkerswald. Daar werkt ook Guusje Kockelmans. Ze draagt bij aan de huisradio EWW (Elk Wat Wils) waar patient Max de Haan bij betrokken is. Max is daar herstellende van tbc, die hij opgelopen heeft tijdens gedwongen tewerkstelling (Arbeitseinsatz) in Duitsland. Bij het hoorspel ‘Moord in de Röntgen’ waar Max teksten voor aanlevert, blijven alle mensen gekluisterd aan bed, voor zover ze dat al niet zijn natuurlijk. Guusje, die een oogje op Max heeft, vraagt ook of Gien mee wil doen. Max en Gien ontmoeten elkaar in 1949, zij is pas 19 en hij 29. Ze zullen pas in 1950/1952 een verhouding krijgen en in 1954 trouwen.
Naar Den Haag en Eindhoven
Gien verterkt in 1950/1951 (?) na de opleiding in Dekkerswald naar Den Haag om daar in het Westeinde ziekenhuis te gaan werken. Ze kan hier wel een volwaardig diploma verpleegkunde halen, wat niet mogelijk was in Dekkerswald, waar men wel de aantekening longen kon halen. In die tijd regeren de katholieke zusters in het Westeinde nog met ijzeren hand. Katrien herinnert zich dat Gien een keer per ongeluk een Mariabeeldje kapot gooit; Gien laat het beeld ongemerkt oplappen en terugzetten. Niemand die iets vermoedt.
Gien’s wordt soms gevraagd voor stervensbegeleiding; ze heeft een mooie stem en stervenden voelen zich gerust bij haar. Het Westeinde zit dan nog in centrum van Den Haag, te midden van cafés en hoertjes waarmee Gien en haar collega's goed kunnen opschieten. De Italiaanse ijszaak Florencia aan de Torenstraat is populair onder de verpleegsters. Deze in 1932 geopende zaak bestaat nog steeds.
Max de Haan blijft aandringen na de Dekkerswald-tijd, en bestookt haar in haar Haagse tijd. Ze herinnert zich dat Max vaak onverwachts op bezoek komt en niet goed weet wat hier nou van moest komen. Gien is op een gegeven moment toch voor hem gevallen en komt in 1952 (?) naar Eindhoven om in het Sint Josef Ziekenhuis te gaan werken. In de tijd dat Gien nog in het Westeinde werkt, komt zij regelmatig met de trein naar Eindhoven. De vader van Max haalt haar dan wel eens op bij het Station. Gien vindt het bijzonder dat vader Cas dan onderweg naar de Kerkstraat 7, waar het ouderlijk huis staat, nog allerlei zaken doet in de stad.
Als er sprake is van een verhouding gaat Gien in het Sint Josef Ziekenhuis in Eindhoven werken. Ze woont in een verpleegstersflat aan de Aalsterweg. Ze haalt haar volledige diploma verpleegkunde uiteindelijk in 1953, maar zal daar niet lang profijt van hebben. Als ze trouwt en naar eerste kind zal krijgen volgt ontslag. Dat is normaal in die tijd; ze moet nu immers voor de huishouding en haar kinderen gaan zorgen.
Max de Haan
Marcus Jacobus Maria (Max) de Haan wordt op 28 januari 1920 geboren als tweede van een tweeling en tevens eerste kinderen van Caspar Joseph Marie (Cas VI) de Haan en Adriana Josephina Maria (Lina) Waterreus. Hij overlijdt 24 mei 2007 op 87-jarige leeftijd als gevolg van longfalen.
Max de Haan komt uit een oude Eindhovense familie. Zijn vader heeft een schildersbedrijf dat al ?? jaren in goede traditie van vader op oudste zoon overgaat, steevast Caspar genoemd. Zijn broer Cas is een half uur ouder en dus voorbestemd het familiebedrijf over te nemen. Nadat Cas geboren is, denkt de arts de klus geklaard te hebben. Angelina Waterreus blijft echter wat voelen, maar de arts verzekert haar dat er toch echt niets meer zit. Niet alleen op dat punt heeft hij het mis; als Max uiteindelijk na een half uur wordt geboren laat hij zich ontvallen; 'dat zal altijd een min menneke blijven'. Max moet eerst naar een couveuse.
Max' jeugd
Max volgt de lagere school aan de Gagelstraat in Eindhoven en gaat in 1932 naar het Gymnasium bij het Augustinianum. Tijdens de middelbare school gaat hij op fietsvakanties met zijn broer Cas en verblijft in Nederlandse en Belgische jeugdherbergen. In België is de familie graag, zoals in la Roche (1937).
Hij is actief in sport. Op zijn 16e wordt hij kampioen Meerkamp op het Gymnasium, en ontmoet in hetzelfde jaar de Amerikaans schaakkampioen Reuben Fine in Amsterdam; waartegen hij remise haalt in een simultaan (12). Op zijn 17e is hij captain tijdens een voetbalwedstrijd tussen het Gym en de HBS. Het wordt historisch omdat het Gym nu eens wel wint (2-1). In 1938 haalt hij zijn eindexamen Gymnasium ß en die zomer gaat hij te fiets met broer Cas, Harrie de Bont, Ben Notten, Sjef Stalpers en André van Hapert naar Luxemburg. Cas en hij rijden in één dag terug.
In 1938 gaat Max economie studeren aan de Katholieke Economische Hogeschool te Tilburg. De oorlog gooit roet in het eten, maar desondanks behaalt hij, later dan gewild, zijn kandidaatsexamen bedrijfseconomie in 1941.
De oorlog en deportatie
Eind 1939 moet Max in militaire dienst. Bij het uitbreken van de Tweede wereldoorlog wordt hij op 3 mei 1940 overgeplaatst van de Kromhoutkazerne in Tilburg naar de Sportlaan in Den Haag. Op 5 mei maakt hij gevechten op Ockenburg mee en patrouilleert in het Zuiderpark, maar dat duurt maar kort. Na het bombardement van Rotterdam volgt spoedig de capitulatie en militairen krijgen ' groot verlof'.
In 1943 moet Max zich als jonge man aanmelden voor gedwongen tewerkstelling (Arbeitseinsatz) in Duitsland. Daar is geen ontkomen aan. Onderduiken zou funeste gevolgen hebben voor het bedrijf van zijn vader en hun grote gezin.
Deportatie volgt met zijn goede vriend Harrie de Bont. Via kamp Ommen, Erica, de Herman Göhring-Werke in Braunschweig en Watenstedt wordt hij uiteindelijk in mei 1943 tewerkgesteld als arbeider in de Volkswagenfabrieken in KDF-Stadt (Kraft Durch Freude), dat tegenwoordig Wolfsburg heet. Wolfsburg ligt op 90 km afstand van Hannover richting Berlijn, net voor de voormalige grens met Oost-Duitsland.
Hoewel de Duitsers hun 'broedervolk' relatief beter behandelen dan andere tewerkgestelden, zijn de omstandigheden bar; de maaltijden zijn karig, vaak alleen soep van aardappelschillen, soms verschimmeld. Ondanks dat maakt Max er het beste van. Hij krijgt een romance met een Russische die hem wat Russisch bijbrengt.
Voor de zilveren bruiloft van zijn ouders op 4 februari 1944 mag hij tijdelijk terug. Zijn vriend Harrie de Bont staat voor hem borg. Na terugkeer maakt hij een bombardement mee in de Oelschlägerstraße in Braunschweig en wordt gered door een knijpkat (verhaal NTB). Op D-day (6 juni 1944) krijgen hij en anderen een aframmeling van de Duitsers in het 'Straflager' en in augustus moet hij werken om de gehavende spoorwegen in Dollbergen te repareren, 60 km ten Oosten van Wolfsburg bij.
In juli 1944 stellen zijn familie en vrienden een ludieke 'oorkonde' op (zie foto) om Max een hart onder de riem te steken. Ze beloven Max plechtig hem iedere dag een brief te schrijven.
- Allen die hier onder staan te lezen beloven plechtig om aan hunner broeder (bloedverwant evennaaste) Max de Haan en aan zijn mede-dolenden makker Harry de Bont, zo zij ook dezen kennen op den datum waarop hunnen namen te vinden zijn enen brief te schrijven met de scandaleuze, amoureuze of periculeuze avonturen welke zij ter stede Eindhoven beleefden, alsook de zotternijen te vermelden waarvan zij getuige waren, dit tot opbeuring in de ballingschap welke zij zo node moeten doorstaan.
- Gegeven te Eindhoven op den 27ste juli 1944
In januari 1945 wordt hij overgeplaatst naar Lembke, net boven Wolfsburg. Net voor de nakende victorie van de geallieerden is het één grote chaos in de kampen. Nu er geen gezag meer is ziet Max zijn kans schoon en loopt op 1 mei 1945 de dertien kilometer terug naar Wolfsburg waar zijn makkers nog zitten. Duitsers proberen in hun vlucht nog documenten te verbranden, en Max redt een lijst waarmee ... (verhaal NTB).
Op 5 mei 1945 liften Max en alle zieke Nederlanders op een open goederentrein naar Brunssum, waar ze bij aankomst medical clearance krijgen. Daarna reist hij met zijn maatje Harry de Bont in een laadbak mee naar Eindhoven. Hij blijkt besmet met tuberculose en krijgt een kuur thuis waarvan hij herstelt.
Hoop en ziekte na de oorlog
Na de bevrijding breekt een nieuwe en hoopvolle tijd aan. Max doet mee aan een Franse-Alpenrally met Janus van de Kamp en maakt vele leuke tripjes. Met broer Jos reist hij af naar Meina, Alassio Venetie, met Marcel Matthé vertoeft hij in les Sables d'Olonnes en met Frans van der Meulen gaat hij naar Parijs. Ondertussen rondt hij zijn doctoraal bedrijfseconomie af in Tilburg, waarna hij 9 maanden directie-assistent wordt bij de Velasques sigarenfabriek Meerveldhoven.
In 1949 treedt recidive op van zijn tbc. Hij is eerder dat jaar nog bij een voetbalwedstrijd geweest van de toen succesvolle Noordfranse club lris club Lambersart. Er volgt opname en hij moet herstellen in sanatorium Dekkerswald in Groesbeek. Hij ligt er van 1949 tot 1950 en ontmoet Gien Swertz, waar hij pas later een verhouding mee zal krijgen en trouwen.
Zijn longen zijn dermate aangetast dat 3/4 van zijn (linker of rechter?) long chirurgisch verwijderd wordt. Dit is een ingrijpende operatie waar zijn lichaam vanaf zijn buik achterlangs naar hoog in zijn rug opengesneden en opengeklapt wordt. Op het litteken dat hij zijn leven met zich meedraagt zou Boris Karloff als monster van Frankenstein jaloers geweest zijn. Wim Maas is lange tijd zijn vaste kamergenoot. Met hem spreekt hij af dat zij, eenmaal genezen, uit dankbaarheid naar Lourdes gaan. In 1975, vijfentwintig jaar later, maken ze samen deze reis.
Na Dekkerswald reist hij met zijn maat Frans van der Meulen in 1950 af naar Rome, Meta di Sorrento en Capri (ook met Harry Kooymans) en in 1951 bezoekt hij de Bayeuxralleye mee (ook met Wim Wich). In 1953 is hij aanwezig bij de afstudeerborrel van zijn broer Jos in Delft met zijn vader en Oom Sjef. Na zijn studie bouwkunde wordt Jos architect. Een jaar eerder (1952) heeft Jos zich verloofd met Paula in Boshek/Breda,
Fotogalerij de Haan vroeger
De tweeling Max (links) en Cas de Haan op de motorkap van een T Ford met Addie de Haan voor het ouderlijk huis Kerkstraat 20 in Eindhoven. Boven de winkelruit rechts staat ” Kluitmans & “ te lezen (1924).
Max de Haan maakt op ca. 19-jarige leeftijd een dubbelfoto (ca. 1939)
Hockeyteam van Oranje Zwart in Eindhoven. Max de Haan (20) staat tweede links, zijn tweelingbroer Cas gehurkt rechts (1940)
- Tumblr mc1f4sV7Cs1r4d8hzo1 r1 500.jpg
Vier generaties Caspar de Haan. In het schilderij Cas de Haan, tweelingbroer van Max de Haan. Over het schildersbedrijf Caspar de Haan verschijnt een artikel.
Trouwen en een gezin stichten in Helmond
Max en Gien verloven zich officieel in 1952 (?) samen met zijn broer Jos en Paula (?). In dat jaar gaan ze op vakantie naar Parijs, en in 1953 naar Kufstein, waar Ad van Bergeyk en Nico Steens hen vergezellen. Max en Gien trouwen in 1954 in Eindhoven en geven een diner in 'de Wildeman' aan de markt in Eindhoven.
Max en Gien betrekken na hun trouwen een huis in Stiphout aan de straat Tivoli. Het is klein, voornamelijk van hout opgetrokken en ligt midden in het bos. Hier wordt hun eerste kind Marc geboren. Hij schreeuwt als baby zoveel dat de dokter wordt ingeroepen. Als de dokter Gien verzekert dat alles in orde is maar dat de baby waarschijnlijk teveel energie heeft, wordt de wieg met de huilende Marc gewoon verder het bos in gelegd om niet te storen. Marc groeit uit tot de sterkste van de kinderen.
De volgende drie, Eric, Thomas en Hans worden in Helmond geboren, nadat het jonge gezin daar in 1955 een groter en echt bakstenen huis gaat bewonen aan de Dr. Schaepmanlaan 2. Isabel wordt pas later geboren als het gezin is verhuisd naar Spanje. Ze krijgen samen vijf kinderen:
- Marc de Haan (1955, Stiphout)
- Eric de Haan (1956, Helmond)
- Thomas Silvester Maria de Haan (1957, Helmond)
- Hans de Haan (1962, Helmond)
- Isabel Angelina de Haan (1965, Madrid)
Een aantal anekdotes over het gezin staat op de pagina De Haan-Swertz anekdotes.
Fotogalerij
Gien Swertz in de kapel voor het trouwen (1954)
Trouwen Gien Swertz en Max de Haan (1954)
Marc, Hans, Eric en Thomas de Haan in Helmond (1963)
Zeven jaar in Spanje
In 1963 verhuist het jonge gezin naar Madrid waar Max een fabriek opzet voor het Helmondse textielbedrijf Hatéma. Het gezin blijft 7 jaar in Madrid wonen. De kinderen kijken met plezier terug naar de Spaanse tijd en hun jeugd aldaar. Max en Gien zagen het als een geslaagd avontuur; Spanje was begin jaren '60 van de vorige eeuw nog erg afgesloten en niet te vergelijken met het verwesterde en in de EU geïntegreerde Spanje van tegenwoordig. Een aantal anekdotes over het gezin in Madrid staat op de pagina De Haan-Swertz anekdotes.
De keuze om naar Spanje te gaan wordt bekritiseerd door enkele vrienden. Men herinnert zich nog goed dat Nederlanders meegevochten hebben aan Republikeinse zijde in de nadagen van de Spaanse burgeroorlog in 1939. De harde repressie van na de burgeroorlog is voorbij, maar Spanje is nog steeds een dictatuur onder leiding van Franco 'el Generalisimo'. Er zijn politieke gevangenen en de Communistische partij is verboden. Eind jaren zestig komt er voorzichtig oppositie op gang en permitteert de pers zich kritische stapjes. Als Franco weer de zoveelste toespraak houdt op tv, doen Thomas en Eric hem na op het balkon van hun huis voor de straat met publiek. Zijn kenmerkende hese stem en houten gebaren zijn voor iedereen duidelijk.
Geboorte van Isabel
In 1965 wordt in Madrid Isabel geboren; het vijfde kind en enige meisje. Ondanks Max’ angst dat Isabel op Hitler’s geboortedag zou worden geboren (20 april), geschiedt aldus. Zij wordt geboren in het British American Hospital. Gezien haar eerdere ervaring met gezwinde bevallingen weet Gien dat het wel eens heel snel zal kunnen gaan. Bij aankomst in het ziekenhuis duwt ze dan ook mee achter haar eigen (lege) brancard, tot grote verbazing van het personeel dat het door de drukte pas in de kraamruimte doorheeft.
Max de Haan, die eindelijk zijn lang gekoesterde droom van een dochter ziet uitkomen verwoordt het zo:
- De geboorte van Isabel was aanleiding tot een onbeschrijfelijke en zelfs bandeloze vreugde in het gezin. Na vier jongens eindelijk een meisje! Om dat waar te kunnen maken was er van tevoren veel werk verricht.
- Niet alle theorieën om een meisje te verwekken bleken te kloppen. Zelfs de adviezen van de Saturday Evening Post onder de titel “How to choose the sex of your child” bleken, ook al eerder, niet tot het gewenste resultaat te leiden. Evenmin als de stand van Orion, de maan en de sterren, en de stelling dat de man bij de verwekking hevig vermoeid of bezopen moest zijn.
- Ik mocht maar één keer per dag eventjes op bezoek in het ziekenhuis, waar degelijke en strenge Amerikaanse matrones de dienst uitmaakten. Om de tijd te doden en mijn blijdschap te vieren ben ik met een vriend des huizes, Luis Montalvo zo nu en dan een borreltje gaan drinken, nou ja, zo ongeveer drie dagen en nachten aan één stuk.
Het Madrileens leven
Max en Gien bouwen met de kinderen een bestaan op in Madrid. Ze trekken met mensen op van de Nederlandse kolonie, maar maken ook goede vrienden met Spanjaarden. Naast huisvriend Luis Montalvo raakt Pastoor Jesus Maria Paton van de aangrenzende Katholieke kerk Santa Gema bevriend met de familie. Hij doopt Isabel en doet de communies van Thomas en ??. Paton treedt later uit de kerk en schrijft maatschappelijk geëngageerde schoolboeken over religie. Hij trouwt met Maria Jesus, die dezelfde voornamen van haar man Jesus Maria draagt, maar dan omgekeerd. Beiden komen in 198? op bezoek naar Eindhoven en Delft.
Fotogalerij
Gien de Haan-Swertz (35) met Isabel de Haan (1) in Spanje (1966)
Gien de Haan-Swertz (ca. 36) en Max de Haan (ca. 46) in hun huis in Madrid (ca. 1967)
Terug in Nederland
Gien en Max keren in 1970 terug naar Nederland, mede om de kinderen een goede middelbareschoolopleiding te kunnen geven. De oudste zoon Marc is eerder in 1968 teruggegaan als hij de lagere school afrondt. Hij gaat intern op kostschool Eikenburg. Eric volgt in 1969. Als de rest van de familie terugkeert betrekken ze een huis aan de Floralaan West 163 in Eindhoven, dat 42 jaar bewoond blijft.
Op 29 juni 1979 vieren Max en Gien hun 25-jarige bruiloft met de hele familie. Hun 50-jarig huwelijk wordt gevierd op DATUM in PLAATS. De kinderen voeren een komische act op in de geest van Farce Majeur.
Max de Haan overlijdt 24 mei 2007 op 87-jarige leeftijd als gevolg van longfalen. Gien Swertz blijft nog vijf jaar in hetzelfde huis wonen, Floralaan West 163 in Eindhoven, totdat zij in 2012 wegens dementie opgenomen wordt in het verzorgingstehuis Passaat van de Archipel-keten in Woensel.
Passie voor cactussen en grotten
Achter het huis laat Max de Haan in 1979 een broeikas bouwen. Daar kan hij zich uitleven in een van zijn hobby’s; het kweken van cactussen. Vaak komt hij vol stekels aan tafel 's avonds na een middag werken in de kas. Hij wordt ook een hartstochtelijk verzamelaar van fossielen, waarvoor hij vaak eropuit trekt met zijn kinderen. Naast Spanje wordt gezocht in Calais en op het Franse noordelijke plateau. In Calais moet een half uitgebikte ammoniet van 1/2 meter doorsnede hals over kop verlaten worden door snel opkomende vloed.
Het in 19?? ontdekte uitgebreide grottencomplex Ojo Guarena in Spanje wakkert een andere belangstelling aan; speleologie. Via een beveiliger van dit complex waarmee Max bevriend raakt (Pedro Macho) kunnen Max en zijn kinderen vele ondergrondse tochten uitvoeren. Gaandeweg verschuift het accent naar sportbeoefening. Met de verenging Speleo Holland worden veel weekenden In België doorgebracht in grotten als de Haquin en de lastige te beklimmen Trou Bernard. Max' kinderen Eric en Hans hebben nog lang daarna met hun vrienden en kinderen grottentochten gehouden.
Reizen en Compostela
Na zijn pensionering krijgt Max de Haan meer tijd voor zichzelf. In 1982 maakt hij, vlak na zijn vervroegde pensionering, op 62-jarige leeftijd een voetreis vanuit Frankrijk over de Pyreneeën naar Santiago de Compostela, een pelgrimstocht van 850 kilometer. De reis duurt ?? weken. Drie jaar later zet hij zijn verhaal over die voettocht op schrift.
Hij keert nog tweemaal terug naar Compostela maar voert, inmiddels wat ouder, niet het hele traject uit. In 19?? loopt hij te voet met zijn broer Jos het traject tussen xx en xx. in 19??, op ??-jarige leeftijd legt hij met de auto het traject ?? - ?? uit met buurman en goede vriend, de gynaecoloog Dirk van der Velden. Gien de Haan pikt hen weer op bij ??
Fotogalerij
- Speleo1 - Version 2.jpg
Oorkonde voor speleo-restaurateur Gerard tijdens grottentripje in de Franse Jura (1978)
Max de Haan wordt Officier in de Orde van Oranje-Nassau (1982)
Katrien Swertz (75) en Gien de Haan-Swertz (73) bij het huwelijk van Isabel de Haan en Alessandro Luxardo, Waalre (2003)
Foto bidprentje Max de Haan (2007)
Tekst bidprentje Max de Haan. De tekst is van hemzelf uit zijn boek; Pelgrimstocht naar Compostela (2007)
De loopbaan van Max
Max treedt na afronding van zijn studie (1950) als bedrijfseconoom in dienst bij het textielbedrijf Hatéma in Helmond. Hij wordt in 1963 uitgezonden naar Madrid om een fabriek op te zetten voor de productie van Suwide, een destijds nieuw en innovatief behang op plasticbasis. Het gaat langer mee dan papieren behang en het onderhoud is stukken minder. De fabriek in Alcala de Henares, 30 km oostelijk van Madrid, gaat goed lopen als grote hotels het product gaan aankopen. Tot januari 1970 is Max algemeen directeur van Suwide Española.
Bij terugkomst in Nederland wordt hij in 1971 groepsdirecteur van de dochters van Gamma Holding, Helmond. De bedrijven zitten in Europa, voornamelijk Frankrijk. In 1975 is Max 25 jaar werkzaam bij Hatéma, hetgeen gevierd wordt op 17 oktober 1975. Hij ontvangt de obligate gouden horloge.
Max de Haan wordt na zijn pensionering benoemd tot officier in de orde van Oranje Nassau. Hij krijgt het lintje op de verjaardag van zijn moeder; 1 april 1982. Zijn tweelingbroer Cas is eerder benoemd tot Ridder van deze orde.
Kousenfabriek Jansen de Wit
In 1976 wordt Max de Haan op verzoek van minister van Economische Zaken Ruud Lubbers door directeur-generaal Molkenboer benaderd om directeur te worden van de kousenfabriek Jansen de Wit in Schijndel.
Het familiebedrijf me predikaat Koninklijk kende een grote bloei na de oorlog met de opkomst van de nylon kous. De merken 'B.X', 'Veronica', 'Jovanda', 'Setter Set' en 'MAHAMA', zijn gemeengoed voor een hele generatie tot de jaren '70 van de vorige eeuw. Hierna krijgt het bedrijf het moeilijker door de opkomende concurrentie uit Italië, Oost-Europa en Israël, en lastige opvolgingskwestie van de grondleggers.
De overheid hanteert (nog) een actieve industriepolitiek en heeft de noodlijdende fabriek voor een gulden overgenomen. Het bedrijf van ongeveer 2000 werknemers moet er weer bovenop worden geholpen. Max zijn roem als ‘bedrijvendokter’ is waarschijnlijk debet aan zijn nominatie; bij Hatéma heeft hij buitenlandse dochterbedrijven onder zijn hoede gesaneerd. Bij zijn aantreden haalt hij de bezem door het oude familiebedrijf. Hij schaft zaken af als 'de directiechauffeur', hoewel die wel in dienst blijft en ander werk mag doen.
Na een turbulente periode in 1977 weet Max de Haan stabiliteit terug in het bedrijf te krijgen. Hij start een productiebedrijf op in Tunesië, dat goed rendeert en zo de hoge kosten in Nederland compenseert. Het is het begin van de trend om productie uit te besteden naar lagelonenlanden. De voornamelijk vrouwen in het Tunesische bedrijf krijgen beter getaald dan vergelijkbare produktiemedewerkers in Tunesië.
Max is vanaf 1977 5 jaar algemeen directeur van Jansen de Wit tot hij in 1982 afscheid neemt en met pensioen gaat. Bij zijn afscheid laat hij een bedrijf achter met een positieve balans. Zijn opvolger Willemse heeft geen industriële ervaring en huurt dure managementbureau's in. De goede mensen lopen weg en het bedrijf gaat alsnog failliet in 1985. Willemse wordt op non-actief gesteld en vecht dit juridisch aan. Rond 1990 verschijnt een artikel over de ondergang van Jansen de Wit in het tijdschrift Mens en Bedrijf. Het artikel is integraal overgenomen op de pagina [Jansen_de_Wit_deconfiture|[Jansen de Wit deconfiture]].
Internationaal actief
Max is gedurende zijn loopbaan internationaal actief, als directeur van Jansen de Wit om afnemers en toeleveranciers te zoeken, maar ook binnen koepels van Europese textielfabrikanten. Hij bezoekt Perzië, het huidige Iran, in 1975, Amerika (1976), Bangkok, Hong Kong en Korea (1978). In Bombay komt hij vaker; ook in 1979 en 1980. In 1981 reist hij naar Singapore, Bangkok, Rome en wederom Bombay.
Tijdens de Perzië-trip raakt hij in op weg terug van Teheran in april 1975 verzeild in de start van de Libanese burgeroorlog. Na een overnachting in Beiroet moet hij hals over kop met een taxi terug naar het vliegveld. De taxi rijdt zo snel als mogelijk, en Max maakt zich zo klein mogelijk tussen zijn twee koffers op de achterbank tegen de beschietingen. Hij bereikt ongedeerd het vliegveld.
Op weg naar de VS in 1976 drinkt hij wat met wereldkampioen boxen Cassius Clay in het barretje in de upper deck van de Boeing Jumbo 747. Cassius Clay is beter bekend door zijn later aangenomen moslimnaam Muhammad Ali. De tijden van het barretje en entertainment aan boord zijn verleden tijd, hoewel Virgin Airlines deze later weer introduceert (2014).
In Bombay maakt hij kennis met een fabrikant die een apart procedé heeft ontwikkeld om sokken met gebreide tenen te produceren De voor die tijd innovatieve sokken hebben de claim gezonder te zijn volgens de idealistische Indiase fabrikant. Max herinnert zich deze man bij een bezoek aan Bombay. De fragiele fabrikant eet alleen vis en druiven en zit in lotushouding achterin zijn Rolls Royce. Max rijdt mee en hoopt alleen dat de auto niet te hard remt...
Stamboom en nazaten van Gien Swertz en Max de Haan
De details zijn het beste te zien door het plaatje aan te klikken en als deze in de nieuwe pagina verschijnt wederom aan te klikken.
