Waterreus, Familie

Versie van 20 aug 2014 om 11:09

UNDER CONSTRUCTION

Onderwijl; keer terug naar de Hoofdpagina hier links of de Inhoud in de balk helemaal onder.

Oorsprong en legende

Naar verluid is de waterreus een manspersoon of geest die vroeger voor Scheveningen in de zee leefde. Hij was vervloekt en gedoemd voor altijd in de golven te leven. Alleen een meisje dat 's nachts met haar wijsvinger een kruis op zijn voorhoofd zou maken, kon hem redden. Een straatarme weduwe had een beeldschone dochter, die om niet te verhongeren, elke dag uit vissen werd gestuurd. Het meisje moest in het begin niets hebben van de enge geest, maar na verloop van tijd werden ze toch op elkaar verliefd. Toen de hoeveelheid vis die de waterreus steeds in haar netten dreef, de jaloezie van de andere dorpsgenoten opwekte, vertelde ze dat ze een bondgenoot in de zee had. Toen de ongelovige dorpsgenoten het zelf uiteindelijk hadden gezien, kwam hij aan land waarna ze trouwden en hun talrijk nageslacht heet sindsdien waterreus.

Opvallend is dat de Scheveningse familie Waterreus altijd Rooms-katholiek is gebleven, nooit de lokale klederdracht heeft gedragen én het zich als voerlui konden veroorloven om niet, zoals de rest van het dorp, in de 16e eeuw protestant te worden. Het kruisje maken op het voorhoofd is, zoals in de legende, een katholiek symbool. Mogelijke speculaties over het ontstaan van de naam betreffen: handelaar in schoon water zijn, een sterke of grote voorouder nabij een waterloop of een voorouder afkomstig uit een overzees land.

Brieven van het strand

In jaargang 29 (1865) van De Gids staat een artikel dat refereert naar de legende van de waterreus en de familie Waterreus die talkrijk is in Scheveningen. De Gids is een cultureel en literair tijdschrift dat sinds 1837 gepubliceerd wordt. De huidige uitgever is De Groene Amsterdammer. De vertaalde "Brieven van het strand" van de Duitse onbekende auteur zijn gericht aan een zekere Emilie. Twee fragmenten daaruit.

Scheveningen, 31 Julij 1864.

Mijne Lieve Emilie!

(...) Even als bij ons de halve bevolking van Pfauheim Müller heet, zoo is er hier een naam, die alle andere beheerscht: Waterreus. Men vindt hier Waterreus den bakker, Waterreus den winkelier in koloniale waren, Waterreus den melkverkooper, Waterreus den verhuurder van rijtuigen, Waterreus den herbergier en nog twintig andere Waterreuzen meer. Ik geloof dat bovendien de helft der visschers Waterreus heet. En in waarheid, geen naam kon meer geëigend wezen voor deze plek en voor dit volk. Waterreuzen (Wasserriesen) zijn het, die lieden, wier gansche leven aan de worsteling met winden en golven gewijd is.

(...) Met regt mogen zij waterreuzen genoemd worden, die stevige, zwaar gebouwde kerels, met dat bruin gezigt onder het stoppelig blonde haar, met die breede borst in het ruime wollen hemd gehuld, zoo als zij bij de terugkomst van hun vaartuig, dat op de golven voor het uitgeworpen anker blijft schommelen, te water gaan en vierkant op hunne stevige beenen door de branding heen naar het land waden, beladen met de vruchten van hunne vangst. Te halverlijve en hooger reiken hun de baren, wier schuimende kruinen hun dikwijls over het hoofd spatten. Maar met rustigen tred schrijden zij voort en duiken met hunne vracht druipend op aan het strand.

Jacobus Theodori Waterreus Dirks (1549)

Dirk Waterreus (1628)

Jacob Dirkse Waterreus (1667)

Marcus Dirkz Waterreus (1710)

Theodorus Waterreus (1744)

Jacobus Waterreus (1785)

Jacobus Waterreus (1824)

Jacobus Waterreus wordt in 1868 de eerste leerkracht en hoofdonderwijzer van de Rooms-katholieke parochiale lagere school van het bisschoppelijk college van Roermond. Het Bisschoppelijk College met haar internaat stond hoog aangeschreven. O.a. de latere minister-presidenten Louis Beel en Jo Cals waren leerlingen. In 1879 sticht Jacobus Waterreus een nieuwe particuliere Rooms-katholieke school en nam 33 leerlingen mee van zijn voormalige school.

Op een web pagina over dit college vermeldt Pieter Simons daarover het volgende.

De voorbereidende klas met vakken van gewoon en uitgebreid lager onderwijs heette officieel RK parochiale lagere school, maar werd in de volksmond al gauw Klein-College of Paredis-school genoemd. In 1890 kreeg ze eigen gebouwen in de Munsterstraat, waar ze tot de zeventiger jaren van de twintigste eeuw in gehuisvest bleven.

De bekende hoofdonderwijzer J. Waterreus was in 1868 de eerste leerkracht, het algemene toezicht en godsdienstonderwijs werd verzorgd door de priesterleraar Th. Smeyers. Waterreus stichtte in 1879 een nieuwe particuliere RK school en nam 33 leerlingen mee. Aan het kleincollege volgde S. Frencken hem op. De particuliere school kreeg in de loop der jaren steeds minder leerlingen en hield ergens tussen 1887 en 1891 op te bestaan. Door het hoge schoolgeld op het Klein-College van F15 waren de leerlingen allen zonen van gegoede ouders.

Marcus Cornelius Josephus Waterreus (1861)

UITBREIDEN

Marinus (Rinus) van der Lubbe (1909, Leiden - 1934, Leipzig, Saksen) en 5e graads neef van Marcus Waterreus was een Nederlandse communist die ter dood werd veroordeeld als brandstichter van het Rijksdaggebouw (der Reichstag, het Duitse parlementsgebouw) in Berlijn op 27 februari 1933. Hij was het eerste Nederlandse nazislachtoffer.

Fotogalerij Marcus Waterreus

• Marcus Waterreus 1.jpg

  Marcus Waterreus

• Marcus Waterreus 3.jpg

  Marcus Waterreus

• Marieke Tijssen.jpg

  Marieke Tijssen

• 

  Marinus van der Lubbe

• 

  Reichstagsbrand

Angelina Adriana Josephina Maria (Lina) Waterreus (1892)